Diferentes numerações e tradução dos Salmos

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Ks. Florian

Jednym ze skutków grzechu pierwszych rodziców była utrata daru nieśmiertelności. Wyjęci uprzednio spod prawa śmierci, Adam i Ewa po swoim upadku poddani zostali prawu sprowadzającemu naturalny kres ich życiu.

Maryja, Matka Zbawiciela, zgodnie z przekonaniem podzielanym już przez pierwszych chrześcijan, nieskażona skutkami grzechu pierworodnego, została z duszą i ciałem przeniesiona do Nieba, a Jej śmierć była śmiercią pozorną i nazywano ją „przejściem” lub „zaśnięciem”.

Teologowie, zwłaszcza wschodni, postrzegali wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jako udział w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa. Maryja, jako pierwsza z ludzi, otrzymała pełnię darów wysłużonych przez Jej Syna. Jest pierwszą, która uczestniczy z duszą i ciałem w pełni chwały uwielbionego człowieczeństwa swego Syna. Jej wniebowzięcie jest zapowiedzią oczekującego także i nas udziału w chwale zmartwychwstałego Chrystusa. Ojcowie Soboru Watykańskiego II w Konstytucji dogmatycznej o Kościele nazwali Maryję obrazem i początkiem rzeczywistości mającej stać się udziałem wszystkich członków Kościoła (por. nr 68).

Papież Pius XII w encyklice „Fulgens corona” (1953) stwierdził: „Ze względu bowiem na te dwa niezwykłe przywileje (Niepokalanego Poczęcia i Wniebowzięcia – przyp. red.), udzielone Bogurodzicy, tak początek Jej ziemskiej pielgrzymki, jak i jej koniec rozbłysły jasnym światłem. Doskonałej niewinności Jej duszy, wolnej od wszelkiej zmazy, odpowiada w sposób niezwykle harmonijny najpełniejsze uwielbienie Jej dziewiczego ciała, a Ona jak była złączona ze swym Jednorodzonym Synem w walce przeciwko piekielnemu wężowi, tak razem z Nim uczestniczy w chwalebnym triumfie nad grzechem i jego przesmutnymi następstwami.”

Według apokryficznych przekazów świadkami wniebowzięcia mieli być wszyscy Apostołowie, którzy na ten dzień zostali zgromadzeni w cudowny sposób przy Jej łożu i asystowali przy złożeniu Jej ciała do grobu. Następnego dnia nie było w nim ciała Maryi, a na jego miejscu znajdowało się kwiecie. Tradycja lokowała te wydarzenia na jerozolimskiej górze Syjon. Upamiętniały je wznoszone na tym miejscu kolejne kościoły. W krypcie obecnej Bazyliki Wniebowzięcia na Syjonie znajduje się urocza rzeźba Matki Zbawiciela spoczywającej na śmiertelnym łożu.

Liczni artyści najpierw w Grecji, Kapadocji, Egipcie, a potem we Włoszech, Francji, Hiszpanii przedstawiali wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny na barwnych freskach i ikonach czy na iluminacjach umieszczanych w średniowiecznych rękopisach. Sceny „zaśnięcia” lub „wniebowzięcia” znajdujemy w ornamentacji licznych świątyń romańskich, gotyckich i barokowych. Do najbardziej znanych należy wykonana w XII wieku mozaika w bazylice Santa Maria Maggiore w Rzymie, przedstawiająca Maryję zasiadającą obok swego Boskiego Syna na tym samym niebiańskim tronie.

W licznych polskich kościołach przedstawienie Wniebowzięcia znajduje się na obrazach umieszczonych w nastawach głównych ołtarzy i na sklepieniach świątyń. Do najbardziej znanych należy kompozycja rzeźbiarska „zaśnięcia” matki Bożej Wita Stwosza w krakowskiej Bazylice Mariackiej w Krakowie oraz kompozycja „wniebowzięcia” umieszczona w ołtarzu jasnogórskiej Bazyliki w Częstochowie.

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Co to za święto?

Czy Matka Boża zmarła przed wniebowzięciem? Czy wzmiankę o jej wniebowzięciu można znaleźć na kartach Pisma Świętego? Gdzie współcześnie przechowywane są relikwie Matki Bożej? Czy uroczystość Wniebowzięcia NMP obchodzą wyłącznie rzymscy katolicy? Przedstawiamy 10 ciekawostek dotyczących tego wyjątkowego święta.

15 sierpnia katolicy obchodzą święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; wydarzenie, które upamiętnia koniec ziemskiego życia Matki Jezusa. Jeszcze w VI wieku dzień ten czczono pod nazwą „Zaśnięcia Matki Bożej”. Święto szybko rozprzestrzeniło się na zachodzie Europy i w VIII wieku stało się jedną z najważniejszych uroczystości, tuż po Bożym Narodzeniu i Wielkanocy. W Polsce wiąże się ono ze zwyczajem święcenia kwiatów i ziół, które zgodnie z tradycją mają zapewnić ochronę przed chorobami oraz błogosławieństwo. Nie wszystkie fakty i legendy związane z tym świętem są powszechnie znane.

 

1. Jeden z czterech dogmatów maryjnych

1 listopada 1950 roku w Konstytucji Apostolskiej „Munificentissimus Deus”, papież Pius XII ogłosił dogmat, który stwierdzał, że „po zakończeniu swojego ziemskiego życia Najświętsza Maryja Panna została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały”. To jeden z czterech dogmatów maryjnych w Kościele katolickim. Pozostałe to: „O Bożym Macierzyństwie Maryi”, „O Maryi zawsze Dziewicy” i „O Niepokalanym Poczęciu Maryi”.

 

2. Pierwszy był Kościół w Palestynie

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ma swoje korzenie w V wieku w Palestynie. Pierwsze dokumenty historyczne nawiązują do pogrzebu Maryi w Dolinie Jozafata. Ówczesny kronikarz Pseudo-Dioskur mówiąc o walkach i konfliktach pomiędzy katolikami a monofizytami, opisuje to, jak wierni zbierali się w kościele Matki Bożej na polach Jozafata.

 

3. Wniebowzięcie czy Zaśnięcie?

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny w prawosławiu jest obchodzone jako Zaśnięcie Bogarodzicy. To jedno z dwunastu wielkich świąt Kościoła prawosławnego. Prawosławni wierzą, że Maryja zasnęła (umarła), po czym zmartwychwstała i dopiero wtedy została wzięta do nieba.

 

Według katolików Matka Boża została z duszą i ciałem wzięta do nieba; dogmat nie rozstrzyga definitywnie czy Maryja przed Wniebowzięciem zmarła. Niemniej jednak w 1997 r. św. Jan Paweł II w katechezie stwierdził, że „Matka Boża zmarła, ponieważ zmarł i Chrystus. Przeszła przez śmierć, bo i On przeszedł przez śmierć”. Fakt śmierci Maryi, choć nie został ogłoszony na zasadzie dogmatu, to jednak należy do tzw. zwyczajnego nauczania Kościoła katolickiego.

 

4. Wniebowzięcie NMP w przekazach pozabiblijnych

W Biblii żaden fragment nie mówi bezpośrednio o wniebowzięciu Maryi. Pierwsza wzmianka historyczna o odejściu Matki Bożej została przedstawiona w VI wieku przez biskupa Jana ze Scytopolis, pochodzącego z Palestyny. Duchowny pisze, że Maryja wraz z ciałem, została wzięta do nieba, aby być pośredniczką ludzi.

 

Św. Grzegorz z Tours żyjący w VI wieku napisał utwór o śmierci Maryi, Matki Jezusa. „I znowu stanął przy nich Pan, i rozkazał święte ciało na obłoku przenieść do raju, gdzie połączywszy się z duszą, teraz wraz z wybranymi zażywa radości dóbr wieczystych bez końca” – czytamy w nim.

 

O kresie ziemskiego życia Maryi opowiada też apokryf „Transitus” („Przejście”), który pochodzi z III-IV wieku. Dowiadujemy się z niego, że po śmierci Jezusa i Jego zmartwychwstaniu, apostoł Jan zamieszkał wraz z Maryją w Wieczerniku. Wskazano w dziele nawet jej grób – u stóp Góry Oliwnej, w Getsemani, gdzie miało znajdować się jej ciało. Grób zaś jest pusty.

 

5. Procesje i pogrzeby Matki Bożej

Do dziś w wielu miejscach w Polsce odbywają się inscenizacje zaśnięcia Matki Bożej oraz jej wniebowzięcia. Jedne z największych obchodów są w Kalwarii Zebrzydowskiej, Kalwarii Pacławskiej oraz na Jamnej.

 

6. Dwie tradycje

Z końcem ziemskiego życia Maryi związane są dwie tradycje. Pierwsza – jerozolimska – mówi o tym, że Matka Jezusa została pochowana w Getsemani, a potem wniebowzięta na Syjonie. Druga – efeska – opowiada, że Maryja odeszła z tego świata w Efezie, gdzie, zgodnie z tradycją, św. Jan Apostoł przebywał w latach 37-45, uciekając przed prześladowaniami chrześcijan, jakie miały miejsce w Imperium Rzymskim.

 

7. Tradycje i zwyczaje

Najbardziej znanym zwyczajem jest święcenie tego dnia ziół oraz kwiatów. Poświęcone w kościele pierwociny zbóż, kwiatów i ziół zabiera się do domu i suszy. Zgodnie z ludową tradycją mają one zapewnić domownikom ochronę przed chorobami, nieszczęściami oraz błogosławieństwo.

 

8. Oktawa

Warto wspomnieć, że święto Wniebowzięcia NMP miało swoją oktawę liturgiczną, ustanowioną przez papieża Leona IV w 874 roku. Oktawa obejmuje dzień świąteczny i siedem dni po nim następujących, świętowanych podobnie jak uroczystość główna. Oktawa Wniebowzięcia została jednak zniesiona w 1955 roku wraz z innymi oktawami. Do dziś zachowały się tylko oktawy Wielkanocy i Bożego Narodzenia.

 

9. Relikwia wniebowzięcia

Pamiątka wniebowzięcia znajduje się w katedrze pw. św. Szczepana we włoskim Prato, w kaplicy o nazwie Del Sacro Cingolo. Można tam zobaczyć przepaskę oprawioną w złoty relikwiarz. Według tradycji sięgającej V wieku, Maryja przekazała św. Tomaszowi Apostołowi szarfę. Jako świadectwo wniebowzięcia jest ona pokazywana wiernym pięć razy w roku. Biskup Prato 15 sierpnia w uroczystej procesji wychodzi na taras Del Sacro Cingolo i pokazuje relikwiarz wiernym.

 

10. Wniebowzięcie NMP w krajach Europy

We Włoszech święto Wniebowzięcia NMP jest nie tylko okazją do religijnych uroczystości, ale również dniem odpoczynku, zabaw i urządzania spotkań dla przyjaciół i rodziny. Tego dnia Włosi obchodzą słynne Ferragosto – święto na zakończenie zbiorów, które korzeniami sięga starożytnego Rzymu.

 

Wśród Węgrów Wniebowzięcie NMP obchodzone jest z wielką powagą, jako wielkie święto narodowe. Według legendy pierwszy król Węgier święty Stefan w 1038 roku ofiarował koronę królewską Maryi, wybierając ją tym samym na niebiańską królową i patronkę całego państwa. Matka Boża określana jest mianem „Wielkiej Pani Węgrów”.

 

W nadmorskich miejscowościach Portugalii w dzień Wniebowzięcia NMP święci się łodzie rybackie, zaś w alpejskiej części Francji tego dnia proboszczowie jeżdżą z pastwiska na pastwisko i udzielają błogosławieństwa gospodarzom i ich zwierzętom. Ludzie gromadzą się wokół dużego krzyża ozdobionego gałązkami i kwiatami.

 

Family News Service

 

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Stojąc kiedyś w cieniu majestatycznej bazyliki, zadumałem się nad tajemnicą, która od wieków fascynuje i inspiruje wiernych na całym świecie – Wniebowzięciem Najświętszej Maryi Panny. To wydarzenie, choć otoczone aurą mistycyzmu, stanowi fundament wiary wielu pokoleń i jest celebracją pełną nadziei na życie wieczne. W sercach wierzących, Wniebowzięcie Maryi jest nie tylko obietnicą triumfu nad śmiercią, ale również symbolem matczynej opieki i wsparcia w codziennych wyzwaniach.

 

W naszej podróży przez zawiłości tego dogmatu, odkryjemy, jak głęboko zakorzenione jest ono w tradycji Kościoła Katolickiego i jakie znaczenie ma dla współczesnych wiernych. Przyjrzymy się, jak na przestrzeni wieków papieże i teologowie kształtowali nauczanie o Wniebowzięciu, a także jak wyraża się ono w sztuce, symbolice i kulturze. Od uroczystości obchodzonych z pompą w Polsce i na świecie, po ciche sanktuaria i cudowne objawienia, Wniebowzięcie Maryi pozostaje żywym elementem duchowości katolickiej, zachęcając do refleksji nad tajemnicą wiary i nadziei na zbawienie.

 

Znaczenie Wniebowzięcia Maryi w tradycji kościoła katolickiego

Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest jednym z najważniejszych obchodów w liturgicznym kalendarzu Kościoła Katolickiego, podkreślającym wyjątkową rolę Maryi w historii zbawienia. Uroczystość ta, obchodzona 15 sierpnia, przypomina wiernym o dogmacie, który głosi, że Maryja po zakończeniu swojego ziemskiego życia została z ciałem i duszą wzięta do nieba. Jest to wyrazem szczególnego przywileju nadanego Matce Chrystusa, który został ogłoszony przez papieża Piusa XII w 1950 roku w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus. Wniebowzięcie Maryi jest nie tylko świętem liturgicznym, ale również momentem refleksji nad rolą Maryi jako wzoru wiary i posłuszeństwa Bogu, co stanowi inspirację dla wiernych na całym świecie.

 

Biblijne korzenie i objawienia dotyczące Wniebowzięcia

Tradycja Kościoła katolickiego głęboko zakorzeniona jest w świętych pismach i przekazach ustnych, które choć nie opisują wprost Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, to jednak dają podstawy do wyrobienia teologicznego rozumienia tego dogmatu. Wniebowzięcie jest wydarzeniem, które Kościół obchodzi z wielką czcią, widząc w nim spełnienie obietnicy zmartwychwstania ciała. Wspomnienie o Maryi w kontekście niebiańskim znajdujemy w Apokalipsie św. Jana, gdzie opisana jest jako kobieta obleczona w słońce, co przez wielu teologów jest interpretowane jako aluzja do jej wyjątkowego miejsca w historii zbawienia.

 

Na przestrzeni wieków, objawienia maryjne wielokrotnie przybliżały wiernym tajemnicę Wniebowzięcia, choć Kościół zawsze podchodził do nich z rozwagą, badając ich autentyczność i zgodność z doktryną. W 1950 roku papież Pius XII ogłosił dogmat o Wniebowzięciu, opierając się na tradycji Kościoła oraz głębokim przekonaniu wiernych, którzy od wieków oddawali cześć Maryi jako tej, która została wzięta do nieba w ciele i duszy. To wydarzenie, choć pozostaje tajemnicą wiary, jest dla wielu wyrazem nadziei na własne udział w życiu wiecznym, zgodnie z obietnicą Chrystusa.

 

Doktryna i dogmat o Wniebowzięciu w nauczaniu Papieży

Na przestrzeni wieków, nauczanie papieży na temat Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny było niezmiennie głębokie i konsekwentne. Podkreślali oni, że jest to wydarzenie, które nie tylko świadczy o wyjątkowym przywileju Maryi, ale również ostatecznym przeznaczeniu każdego człowieka, który żyje zgodnie z wolą Bożą. Papież Pius XII w 1950 roku, ogłaszając dogmat o Wniebowzięciu, wskazał na uniwersalne znaczenie tego wydarzenia dla Kościoła. Jego następcy, w tym Jan Paweł II i Benedykt XVI, kontynuowali refleksję nad tym tajemniczym przejściem Maryi do wieczności, podkreślając jej rolę jako Matki Kościoła i wzoru wiary. Wniebowzięcie jest więc nie tylko potwierdzeniem nadziei na zmartwychwstanie, ale także zachętą do świętości życia, co stanowi kluczowy element nauczania papieskiego w kontekście tego dogmatu.

 

Obchody święta Wniebowzięcia w Polsce i na świecie

Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest obchodzone z wielką czcią i uroczystością zarówno w Polsce, jak i w wielu innych krajach na całym świecie. W Polsce, 15 sierpnia jest dniem wolnym od pracy, co pozwala wiernym na pełniejsze zaangażowanie w celebrację. Procesje i uroczyste msze święte odbywają się w każdym kościele, a szczególnym miejscem kultu, gdzie gromadzą się tysiące pielgrzymów, jest Jasna Góra w Częstochowie. To właśnie tutaj, w obecności ikony Czarnej Madonny, odbywa się jedna z największych uroczystości związanych z tym świętem.

 

Na całym świecie Wniebowzięcie Maryi jest obchodzone z różnym natężeniem, w zależności od tradycji lokalnych i znaczenia, jakie poszczególne społeczności przypisują temu wydarzeniu. Oto kilka przykładów:

 

W Włoszech, zwłaszcza w Rzymie, odbywa się tradycyjna procesja z figurą Maryi, a Papież wygłasza specjalne orędzie.

W Hiszpanii, szczególnie w Sewilli i Walencji, święto to jest znane jako La Asunción i obchodzone jest z wielką pompą, włączając w to procesje i festiwale.

W Francji, w miejscowości Lourdes, gdzie znajduje się słynne sanktuarium maryjne, zgromadzenia wiernych są jednymi z najliczniejszych w Europie.

Symbole i ikonografia związane z Wniebowzięciem Maryi

Ikona Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów w sztuce chrześcijańskiej. Przedstawia ona moment, w którym Maryja jest wznoszona do nieba przez anioły, często w otoczeniu apostołów. Charakterystyczne dla tego wydarzenia są również symbole takie jak lilia, będąca znakiem czystości i dziewictwa, oraz księżyc pod stopami Maryi, symbolizujący Jej nieustające dziewictwo i zwycięstwo nad grzechem.

 

W ikonografii Wniebowzięcia często spotykamy się z porównaniami do scen Zaśnięcia Matki Bożej (Koimesis), które choć podobne, różnią się znacząco w kontekście teologicznym. W tabeli porównawczej poniżej przedstawiono kluczowe różnice między tymi dwoma wydarzeniami:

 

Zaśnięcie Matki Bożej (Koimesis) Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Podkreśla śmierć Maryi i Jej ziemskie życie     Skupia się na triumfie i wniebowstąpieniu

Przedstawia ciało Maryi leżące na łożu     Ukazuje Maryję wznoszącą się do nieba

Często widoczni są apostołowie opłakujący Maryję Apostołowie są świadkami cudu wniebowzięcia

W sztuce zachodniej, szczególnie w okresie renesansu i baroku, motyw Wniebowzięcia Maryi był często przedstawiany z wielką pompą i majestatem. Artystyczne interpretacje, takie jak słynne dzieło Tycjana „Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny”, ukazują Maryję unoszącą się ku niebu w otoczeniu promieni światła i chóru aniołów. W tych dziełach, pełnych dynamizmu i ekspresji, Maryja jest zazwyczaj ubrana w szaty w kolorach niebieskim i czerwonym, które symbolizują odpowiednio Jej boskość i człowieczeństwo.

 

Cudowne objawienia i miejsca Kultu Maryjnego

Miejsca kultu maryjnego oraz objawienia, które są z nimi związane, odgrywają niezwykle ważną rolę w życiu duchowym wielu wiernych. Są one często postrzegane jako źródła łaski i duchowego wsparcia, a także jako przestrzenie, gdzie można doświadczyć osobistego spotkania z sacrum. Przykładem może być sanktuarium w Lourdes, gdzie według relacji świętej Bernadetty Soubirous, w 1858 roku miały miejsce objawienia Maryi. Mimo licznych pozytywnych świadectw osób, które doświadczyły uzdrowień czy przemian życiowych, sceptycy wskazują na ryzyko nadmiernej komercjalizacji i utraty duchowego wymiaru tych miejsc.

 

W kontekście objawień maryjnych, nie można pominąć aspektu ich wpływu na kulturę i lokalne społeczności. Objawienia takie jak te w Fatimie czy Guadalupe przyczyniły się do powstania silnych centrów pielgrzymkowych, które są ważnymi miejscami na duchowej mapie świata. Z jednej strony przynoszą one wymierną korzyść gospodarczą dla regionu, z drugiej jednak mogą prowadzić do komercjalizacji wiary i spłycenia przekazu religijnego, co jest wyzwaniem dla kościelnych władz.

 

 

Analizując fenomen objawień maryjnych, warto zwrócić uwagę na ich rolę w kształtowaniu wiary i duchowości. Dla wielu wiernych są one potwierdzeniem prawd wiary i zachętą do głębszego życia religijnego. Jednak Kościół katolicki podchodzi do nich z ostrożnością, dokładnie badając każde zgłoszone objawienie, aby uniknąć fałszywych nadziei i błędów doktrynalnych. Ostatecznie, każde objawienie, które zostaje oficjalnie uznane, staje się nie tylko miejscem kultu, ale i przestrzenią dla osobistego rozwoju duchowego i odnowy wiary.

 

Rola Wniebowzięcia w życiu wiernych i teologii katolickiej

Doktryna o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny jest fundamentem, który wpływa na duchowość katolików na wielu płaszczyznach. Uroczystość ta, obchodzona 15 sierpnia, przypomina wiernym o obietnicy wiecznego życia i szczególnej roli Maryi jako pośredniczki łask. W teologii katolickiej, Wniebowzięcie jest wyrazem szczególnego wyróżnienia Maryi przez Boga oraz jej nieodłącznego udziału w misterium Chrystusa. To święto inspiruje wiernych do naśladowania Maryjnych cnót, takich jak pokora, posłuszeństwo i czystość serca. W kontekście życia duchowego, Wniebowzięcie jest przypomnieniem o celu życia chrześcijańskiego, którym jest zjednoczenie z Bogiem. W praktyce religijnej, uroczystość ta jest okazją do odnowienia maryjnego nabożeństwa, które obejmuje modlitwy, procesje oraz pielgrzymki do sanktuariów maryjnych.

 

Wniebowzięcie Maryi w sztuce – od Malarskich arcydzieł do współczesnych interpretacji

Przez wieki motyw Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny był inspiracją dla niezliczonych artystów, którzy w swoich dziełach starali się uchwycić ten nieuchwytny moment przejścia od ziemskiego bytu do wieczności. Od wczesnochrześcijańskich fresków, przez renesansowe arcydzieła Tycjana czy El Greco, aż po nowoczesne instalacje i abstrakcyjne interpretacje – każda epoka wnosiła własne rozumienie i estetykę do przedstawienia tego dogmatu. Współczesne dzieła sztuki, często odchodzące od tradycyjnych przedstawień, nadal podejmują próbę dialogu z widzem, zadając pytania o naturę transcendencji i ludzkiej duchowości. Niezdefiniowane granice między sacrum a profanum w sztuce stają się przestrzenią dla osobistych poszukiwań twórców, którzy wciąż na nowo odkrywają i reinterpretują ten niezwykły moment z historii wiary.

 

O Maryo, czemu biegniesz w niebo?

Z jaką śpieszysz do Boga potrzebą?

Czy Cię wstyd już Twej ubogiej chatki?

Czy Ci żal jest Twej już zmarłej matki?

 

Ty nas żegnasz ostatnim tchem, Pani?

O, my wiemy, co Twój znaczy skon!

Nie płaczemy bośmy przekonani,

Że Cię czeka w niebie chwały tron.

 

Przynieśliśmy bieluteńkie szaty,

Niesieni mirę, olejki, bławaty

Czemuż niknie z rąk naszych Twe ciało

Jakby z duszą do nieba leciało?

 

Inni pragną mieć sute pogrzeby,

Ty porzucasz marny śmierci strój!

Nie masz troski o żadne potrzeby.

Bo Cię w niebie wita już Syn Twój.

 

O Maryo! Aniołów Królowo,

Nie zapomnij na Jezusa słowo:

Choć królewską masz już w niebie postać,

Ty nam musisz, musisz Matką zostać.

 

Bo bez Ciebie żyć nie możem, dzieci!

Nam to przyrzekł i dotrzyma Bóg:

Że gdy dusza z ciai naszych uleci,

To na wieki będziem u Twych nóg!