Odnowa Nowenny Nieustannej do Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Odnowa Nowenny Nieustannej do Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Minęło osiemdziesiąt lat od powstania Nowenny Nieustannej w Saint Luis, w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. W Polsce natomiast, od dwóch lat, świętujemy złote jubileusze tego nabożeństwa, czyli 50-tą rocznicę ich powstawania (w Gliwicach, Krakowie i Tuchowie). W tym czasie Nowenna zyskała sobie wielką popularność nie tylko w Polsce ale i w innych krajach Europy, Ameryki i Azji. W tym samym czasie, prawie równorzędnie, dokonywała się w Kościele wielka reforma liturgiczna, podjęta przez Sobór Watykański II.

W ten sposób również Kult Matki Bożej otrzymał odpowiednie uzasadnienie teologiczne i podstawy dla dalszego rozwoju. Podstawy te zawarte są przede wszystkim w dokumentach soborowych: w Konstytucji o liturgii, w Konstytucji dogmatycznej o Kościele oraz w dokumentach posoborowych: w adhortacji Marialis cultus, papieża Pawła VI, z 1974 roku, a ostatnio, w Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii, Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, z 2002 roku. Dokumenty te stanowią podstawę reformy liturgicznej i reformy nabożeństw: Do nich odwołuje się również podjęta odnowa nabożeństwa Nowenny Nieustannej.

Struktura odnowionej Nowenny Nieustannej

Biorąc pod uwagę powyższe wskazania, komisja liturgiczna przy zarządzie prowincjalnym redemptorystów, podjęła rewizję struktury nabożeństwa Nowenny Nieustannej oraz poszczególnych tekstów. Założenia posoborowej reformy kultu domagają się przede wszystkim liturgicznej inspiracji nabożeństw.

Nabożeństwo Nowenny Nieustannej zostało podzielone na trzy zasadnicze części:

I - Obrzędy wstępne, II - Czytanie Słowa Bożego i III - Zakończenie.

Obrzędy wstępne, podobnie jak to ma miejsce w liturgii, winny mieć charakter wstępu, wprowadzenia i przygotowania. Zmierzają one ku temu, by wierni połączyli się we wspólnotę, przygotowali się do słuchania Słowa Bożego i odpowiedzi na nie. Mogą się one rozpocząć śpiewem: O Maryjo witam Cię, inną stosowną pieśnią lub wezwaniami litanijnymi. Następnie wszyscy odmawiają modlitwę rzymską, której tekst został nieznacznie zmieniony. Usunięte zostały słowa, które mogły sugerować błędne rozumienie zbawczych zasług Jezusa Chrystusa w relacji do wstawiennictwa Maryi. Proponowane są również nowe wersje modlitw do Matki Bożej, któr_ czerpią inspirację z bogactwa modlitw maryjnych Jana Pawła n i nawiązują do treści obrazu Nieustającej Pomocy. Modlitwę kończy zwykle pieśń do Matki Bożej.

Święta celebracja słowa Bożego jest, zgodna z charakterem chrześcijańskiej pobożności a zarazem stanowi najwyższy wyraz czci względem Maryi (Dyrektorium n. 193). Wierni słuchając słowa Bożego powinni przyjmować je i strzec w swoim sercu z miłością, rozważać je w duszy, głosić ustami, wprowadzać w czyn i dostosowywać do niego całe swoje życie (Maria lis cultus, nn.17, 30; Wprowadzenie do lekcjonarza maryjnego, n. 10).

Zwyczajnie lektor odczytuje tekst Pisma świętego. Godne polecenia jest selektywne dobieranie fragmentów krótkich i łatwych do zapamiętania, uwzględniając odpowiednio okres liturgiczny. Zaleca się korzystanie z Lekcjonarza mszalnego, Tom VI,. względnie Lekcjonarza do Mszy o Najświetszęj Maryi Pannie. Po czytaniu można wykonać psalm responsoryjny, który sprzyja medytacji słowa Bożego. W celebracji liturgicznej stanowi on integralną część liturgii słowa. W nabożeństwach może to być odpowiednia pieśń, sprzyjająca medytacji słowa Bożego.

Miejsce liturgicznej homilii zajmuje rozważanie lub kazanie, które winno uwzględniać szczególne potrzeby słuchaczy, przygotowując ich odpowiednio do uczestnictwa w liturgii, "szczycie i źródle chrześcijańskiego życia".

Po chwili milczenia następuje modlitwa wiernych, która w nowennie ma charakter wezwań dziękczynnych i błagalnych, zanoszonych do Matki Bożej i przez Jej przyczynę do Boga. Godna pochwały i utrzymania jest 'Praktyka pisania podziękowań i próśb na kartkach przez wiernych, które podczas Nowenny są publicznie odczytywane. Na zakończenie odmawia się wspólne podziękowania i prośby lub wykonuje odpowiednie śpiewy.

Podobnie jak w obrzędach wstępnych modlitwa rzymska zajmuje szczególne miejsce tak na zakończenie próśb śpiewa się trzykrotnie wezwanie błagalne, tzw. inwokację: Matko Pomocy Nieustajqaj. Wezwania dziękczynne i błagalne kończy modlitwa Pańska wraz z embolizmem, czyli modlitwą, na wzór jutrzni lub nieszporów.

Na zakończenie, jeśli nabożeństwu przewodniczył kapłan lub diakon, udziela. się błogosławieństwa i śpiewa pieśń; O Maryjo żegnam Cię, lub inną stosowną pieśń. Jeśli po nabożeństwie ma miejsce celebracja Mszy świętej pieśń ta może być śpiewem na wejście. Nie można jednak łączyć Nowenny Nieustannej z Mszą świętą (por. Dyrektorium, n. 74).

o. Stanisław Madeja CSsR