27 czerwca - Matki Bożej Nieustającej Pomocy

27 czerwca - Matki Bożej Nieustającej Pomocy

27 czerwca w kalendarzu liturgicznym obchodzimy wspomnienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, które w Zgromadzeniu Redemptorystów oraz w diecezji toruńskiej przeżywane jest jako święto.

W związku z tegorocznym świętem Matki Bożej Nieustającej Pomocy przełożony Prowincji Warszawskiej Redemptorystów o. Janusz Sok skierował do współbraci specjalny list, w którym nawiązał do zbliżającego się jubileuszu 150-lecia krzewienia Jej kultu przez Zgromadzenie Redemptorystów. Zachęcił w nim do rozwijania kultu Matki Bożej pod wezwaniem Nieustającej Pomocy i szukania nowych inspiracji w wypełnianiu powierzonego im przez Kościół zadania.

List na święto Matki Bożej Nieustającej Pomocy [czytaj]

Ikonę Maryi pod wezwaniem Nieustającej Pomocy przywieziono w XV w. do Rzymu z wyspy Krety. Przez 300 lat doznawała ona czci w kościele św. Mateusza na Eskwilinie należącym do augustianów. W czasie wojen napoleońskich kościół ten zburzono, a ikona została przeniesiona do kaplicy klasztornej augustianów i zapomniana.

Po jej odnalezieniu kilkadziesiąt lat później ikona została przekazana redemptorystom za zgodą papieża Piusa IX w celu rozwijania jej kultu. W kwietniu 1866 r. umieszczono ją w kościele św. Alfonsa przy ulicy Merulana na Eskwilinie, a kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy zaczął się szybko rozszerzać po całym świecie. W tym samym roku papież Pius IX nawiedził ikonę w kościele św. Alfonsa, a rok później odbyła się koronacja obrazu koronami papieskimi. W 1871 r. powstało Bractwo Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zaś w 1876 r. ustanowiono święto Matki Bożej Nieustającej Pomocy wraz z formularzem mszalnym i własnym oficjum.

Jednym z najczęściej używanych wśród chrześcijan wezwań odnoszących się do Matki Bożej jest zawołanie: "Nieustająca Pomoc". Przede wszystkim sięgają po nie ci najbardziej smutni i potrzebujący, którzy odczuwają szczególnie wielką potrzebę miłości, wsparcia i opieki. Oryginał obrazu jest wschodnią ikoną, przedstawiającą Matkę Bożą Bolesną. Ikona ta została namalowana, by pobudzić naszą nadzieję i ożywiać modlitwę. Jej duchowe przesłanie jest więc ważniejsze od jej piękna artystycznego.

Ikona przedstawia cztery święte postacie: Dziewicę Maryję, Dzieciątko Jezus oraz świętych archaniołów Michała i Gabriela.

Maryja, a właściwie połowa Jej postaci, jest przedstawiona w czerwonej tunice, granatowym płaszczu od spodu zielonym i w niebieskim nakryciu głowy, przykrywającym włosy i czoło. Na welonie, w jego środkowej części, znajduje się złota gwiazda z ośmioma prostymi promieniami, a obok malarz umieścił krzyż promienisty na wzór gwiazdy. Głowę Najświętszej Dziewicy otacza, tak charakterystyczna dla szkoły kreteńskiej, kolista aureola.

Oblicze Maryi jest lekko pochylone w stronę Dzieciątka Jezus trzymanego na lewej ręce. Prawą, dużą dłonią o nieco dłuższych palcach, charakterystycznych dla obrazów typu "Hodigitria" - znaczy "wskazująca drogę", Maryja obejmuje ręce Zbawiciela. W spojrzeniu Jej można wyczytać czuły smutek, a nie patrzy na swojego Syna, lecz wydaje się przemawiać do patrzącego na obraz. Miodowego koloru oczy i mocno podkreślone brwi dodają Jej obliczu piękna i wyniosłości. Dzieciątko Jezus jako jedyne przedstawione jest w całości. Spoczywając na lewym ramieniu Matki, swoimi rączkami ujmuje mocno Jej prawą dłoń. Przyodziane jest w zieloną tunikę z czerwonym pasemi okryte czerwonym płaszczem. Opadający prawy sandał z nóżki pozwala dostrzec spód stopy, co może symbolizować prawdę, że będąc Bogiem jest także prawdziwym człowiekiem. Jezus posiada włosy koloru kasztanowego, a Jego rysy twarzy są bardzo dziecięce.

Stopy i szyja Dzieciątka wyrażają jakby odruch nagłego lęku przed czymś, co ma niechybnie nadejść. Tym natomiast, co wydaje się przerażać małego Jezusa, jest wizja męki i cierpienia, wyrażona poprzez krzyż i gwoździe niesione przez Archanioła Gabriela. Po drugiej stronie obrazu Archanioł Michał ukazuje inne narzędzia męki krzyżowej: włócznię, trzcinę z gąbką i naczynie z octem.

Maryja, pomimo że jest największą postacią obrazu, nie stanowi jego centralnego punktu. W geometrycznym środku ikony znajdują się połączone ręce Matki i Dziecięcia, przedstawione w taki sposób, że Najświętsza Dziewica wskazuje na swojego Syna, Zbawiciela i Syna Bożego w jednej Osobie, Który ofiarował życie za nas wszystkich. Mamy tutaj do czynienia z typem ikony zwanej "hodigitria" - bo Maryja wskazuje na Chrystusa, Który sam siebie nazwał "Drogą, Prawdą i Życiem". Historia Obrazu sięga XII wieku i okryta jest tajemnicą. Ten rodzaj ikony był bardzo rozpowszechniony w średniowieczu na terenach greckich, serbskich i na Rusi. Jedni twierdzą, że obraz powstał w Bizancjum, inni, że w klasztorze Hilmadar, na świętej górze Athos. Wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy został namalowany na desce o wymiarach 54 cm x 41,5 cm.

Na przestrzeni wieków otrzymał dwa główne tytuły: Matka Boża Bolesna, trzymająca na ramieniu swego Syna, mającego kiedyś podjąć mękę krzyżową, o czym świadczą przedstawione po bokach anioły, niosące narzędzia tej męki. Drugi natomiast tytuł: Matka Boża Nieustającej Pomocy, wyrósł z pobożności, która dopatrywała się w wizerunku ikony, czule spoglądającą na swych czcicieli Matkę, gotową pośpieszyć im z pomocą w każdej potrzebie.

Stare podanie mówi, że obraz wiózł na statku do Europy bogaty kupiec i w czasie burzy, kiedy tonął statek, wyciągnął go z kufra i ukazał podróżnym, z zaleceniem modlitwy. Nadzieja zrozpaczonych uratowała podróżnych od morskiej katastrofy. Po dramatycznej podróży Obraz znalazł się w Rzymie w kościele św. Mateusza. Po zdobyciu Rzymu przez Francuzów kościół, w którym znajdował się Obraz, został zniszczony i rozebrany.

Po latach Michał Marchi (Redemptorysta) odnalazł Obraz i zaczął czynić starania o jego przeniesienie do kościoła O.O. Redemptorystów. Za zgodą papieża Piusa IX dokonano tego 26 kwietnia 1866 r. 23 czerwca 1867 roku dziekan Kapituły Watykańskiej uroczyście koronował Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, wyrażając tym samym oficjalnie akt uznania dla maryjnej ikony, czczonej od kilku już wieków. Od tego momentu nabożeństwo do Matki Nieustającej Pomocy zaczęło nieustannie wzrastać, rozszerzając się po całym świecie.

W roku 1876 ustanowiono święto Błogosławionej Dziewicy Maryi pod wezwaniem Nieustającej Pomocy, z własnym oficjum, modlitwami i czytaniami mszalnymi. Początkowo celebrację tego święta ustalono na niedzielę poprzedzającą uroczystość św. Jana Chrzciciela, później natomiast wyznaczono 27 czerwca jako dzień poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy.

Najbardziej znaną i bardzo cenioną przez ludzi formą kultu jest nabożeństwo Nieustannej Nowenny, która celebrowana jest co tydzień w wielu kościołach w Polsce i na świecie gromadząc setki tysięcy wiernych na wszystkich kontynentach. W obecnym roku przypada 91. rocznica powstania w Stanach Zjednoczonych Nieustannej Nowenny, która w Polsce po raz pierwszy została odprawiona publicznie w 1951 roku w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach. Obecnie ponad 2 tysiące parafii w Polsce prowadzi to nabożeństwo, a co roku przybywają jeszcze nowe parafie i kościoły.

Wielkim krzewicielem kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy był Sługa Boży o. Bernard Łubieński (1846-1933), którego 80. rocznica śmierci przypada 10 września br. Obraz Maryi pod tym wezwaniem umieszczał on podczas misji czy rekolekcji parafialnych w pobliżu ambony. Jednocześnie zachęcał wiernych do ufności w Jej opiekę, a proboszczów do sprowadzenia z Rzymu wiernej kopii ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy dla parafii powierzonych ich duszpasterskiej pieczy. Wielu kapłanów chętnie poszło za jego radą, dzięki czemu za jego życia sprowadzono do Polski około 500 wiernych kopii cudownej ikony.

Redemptoryści polscy rozwijają nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy poprzez rozpowszechnianie wiernych kopii tej ikony, rekolekcje przygotowujące do uroczystego wprowadzania ikony do poszczególnych kościołów, jak też poprzez zakładanie i odnawianie nabożeństwa Nieustannej Nowenny w parafiach na zaproszenie księży proboszczów.

W Polsce redemptoryści prowadzą także sanktuaria maryjne pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krakowie i Toruniu oraz parafie pod tym wezwaniem w Gdyni i Skarżysku -Kamiennej, a także kościół klasztorny w Paczkowie.

W sobotę 19 października br. zostanie uroczyście zainaugurowane nowe Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Elblągu, zaś w Gliwicach trwają przygotowania do koronacji tamtejszej ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy koronami papieskimi.

RIRM/ o. Sylwester Cabała CSsR



źródła:

http://www.radiomaryja.pl/kosciol/swiet ... -pomocy-2/

xódło: http://www.redemptor.pl/kult_matki_bozej.php?tryb=full